Οι παραγωγοί του μεγαλύτερου αμπελώνα της χώρας (και πιθανόν όλων των Βαλκανίων) μαζεύτηκαν στο ετήσιο ραντεβού τους με το οινόφιλο κοινό στις 25 Φεβρουαρίου. Το ραντεβού αυτήν τη φορά δόθηκε σε κάπως διαφορετικό, για τα εν Αθήναις οινικά δρώμενα, σημείο: στον 4ο όροφο του Μουσείου Ελληνικού Αυτοκινήτου στην 3ης Σεπτεμβρίου, λίγα βήματα από την Ομόνοια! Με νωπές ακόμα τις μνήμες, λίγες ώρες μετά το πέρας της έκθεσης, καταγράφουμε τις εντυπώσεις μας.

Ο χώρος πρωτότυπος, κέρδισε τις εντυπώσεις λόγω της διαρρύθμισης που άφηνε πολύ περισσότερο κενό μεταξύ των εκθετών και κατά συνέπεια η περιδιάβαση ήταν ανετότερη (και τα πηγαδάκια μπορούσαν ανενόχλητα να…κουτσομπολεύουν). Επιπλέον το μεγάλο μπαλκόνι αξιοποιήθηκε τέλεια: ο Σεφ Βασίλης Καλλίδης είχε στήσει μιά καντίνα του εστιατορίου του Uberness (σερβίροντας bao ban, μπέργκερ & dim sum), υπήρχε καφεδάκι αλλά και άπλετος χώρος για τους καπνιστές. Εύγε στους διοργανωτές για την πρωτοβουλία.

42 παραγωγοί απ’ όλες τις ζώνες (Αργολίδα, Μεσσηνία, Λακωνία, Κόρινθος, Ηλεία, Αχαΐα, Αρκαδία και ο Σκλάβος απ’ την Κεφαλλονιά!) έδωσαν δυναμικό παρόν, παρουσιάζοντας τις φρέσκες σοδειές τους (όσοι είχαν προλάβει να τις εμφιαλώσουν!) παρέα με τις περσυνές, προπέρσυνες (και πάει λέγοντας) μαζί με πειραματικές οινοποιήσεις. Συγχρόνως 2 master class, 2 παρουσιάσεις καθώς και ένας διαγωνισμός τυφλής γευστικής δοκιμής. Όχι κι άσχημα.

Όλα καλά ως εδώ. Στο θέμα της δοκιμής όμως, πονοκέφαλος! Κάτι οι γνωστοί & φίλοι, κάτι η κουβεντούλα με τους οινοποιούς, κάτι και η…εμμονή μας με την εξαντλητική δοκιμή κάθε ετικέτας…πού να φτάσει ο χρόνος! Συνεπώς ενώ ξεκινήσαμε με το γνωστό σύστημα (όλα τα λευκά και εν συνεχεία ροζέ & κόκκινα) μείναμε στα λευκά – και μάλιστα ασθμαίνοντας (εξού και ο τίτλος, γκε γκε;). Μόνο παραπονούμενοι δεν μείναμε βέβαια: πολλά, διαφορετικά και ενδιαφέροντα τα κρασιά, σπάνιες ποικιλίες δίπλα στις καταξιωμένες και πάει λέγοντας.

Σημειώνουμε μερικά απ’ όσα μας έκαναν εντύπωση (και τα οποία θα αναζητήσουμε στο προσεχές Οινόραμα!) καθώς για όλα θα θέλαμε 4 – 5 άρθρα!

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

• “Κυδωνίτσα” 2017 της Οινοποιητικής Μονεμβασιάς: κοφτερή οξύτητα με έντονα ορυκτό χαρακτήρα και ανθικές νότες. Θέλει χρόνο ακόμα αλλά πολλά υποσχόμενη. Μπόνους η μίνι – κάθετη με το 2016 και 2015. Το ’15 απέδειξε και πάλι την (ελαφρά) πρωτοπορία του. Θα έχουμε απο κοντά το 17!
• “Οινοποιητική Ρούβαλη”: σχεδόν όλα τα λευκά τους μας ενθουσίασαν με τον μοναδικό τους χαρακτήρα. Σημειώνουμε εδώ την πειραματική “Μαλαγουζιά” της φετινής σοδιάς (2017) που ακόμα δεν κυκλοφορεί στο εμπόριο: με 3μηνη παραμονή στις οινολάσπες το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό – έντονη ανθικότητα στη μύτη με κυρίαρχο το αγιόκλιμα και στόμα στρογγυλό με έντονη & μακρά οξύτητα. Εξαιρετικό και το “Ianos Chardonnay” του 2011 (!), με εξελιγμένα αρώματα μελιού και χαμομηλιού.
• “Σιδερίτης” 2017 της Αχαιών Οινοποιητικής: φρουτώδης μύτη με νότες αχλαδιού, λιπαρό στόμα με ένα οξύτατο τελείωμα!
• Οι εξαιρετικές εντυπώσεις από την Σεμέλη Οινοποιητική ενισχύθηκαν (για άλλη μια φορά): εξαιρετική η “Thea” (Μοσχοφίλερο) και ακόμα πιο εντυπωσιακή η “Aetheria”, το μπλέντ Μαλαγουζιά με Σαρντονέ – ολοκληρωμένο, στιβαρό, ισορροπημένο.
• “Φολόη” του Κτήματος Μερκούρη: ένα ιδιότυπο μπλέντ Ροδίτη με Viogner, με ισορροπημένη οξύτητα, γεμάτο στόμα και ωραία ανθική μύτη. Μεταξύ μας, δύσκολα την ξεχωρίσαμε απ’ τα υπόλοιπα λευκά του Κτήματος και πήρε μικρό προβάδισμα λόγω ποικιλιακής σύνθεσης.
• “Λίνον” του Kτήματος Σταυρόπουλου: Ένα “Σαντορινάτο” ασύρτικο από την Ηλεία! Τραγανή οξύτητα και ορυκτότητα στα καλύτερά τους.
• “Μεταγειτνίων” του Ευρυβιάδη Σκλάβου: Ένα οξειδωμένο κρασί από Βοστιλίδι. Έντονα εξελιγμένο χρώμα, στοιβαρό σώμα και έντονα εξελιγμένα αρώματα ξηρών καρπών. Ένα “ιδιαίτερο” κρασί, από έναν πρωτοπόρο της βιοδυναμικής καλλιέργειας στην Ελλάδα.
• Μποσινάκης με τις θρυλικές του “Μαντινείες” και “Ιέρειες”. Μεγάλο μπόνους; Οι κάθετες δοκιμές με τις παλιές σοδειές. Έξι χρονιές πίσω στην λευκή εκδοχή του (2017 – 2012) με την οξύτητα να ισορροπεί και τον ανθικό χαρακτήρα να γίνεται πιο πολύπλοκος όσο πηγαίναμε προς τα πίσω. Εξίσου συναρπαστική και η μίνι κάθετη στο ροζέ: 2017 – 2016 και 2015 με ανάλογη εξέλιξη σε στόμα και μύτη.
• Τέλος ο “Τινακτορώγος” από το Κτήμα Μπριντζίκη στην Ηλεία: μια σπάνια, αρχαία ποικιλία με φρουτώδη μύτη, με τροπικά στοιχεία, κι ένα στόμα-ποίημα – λιπαρό, στρογγυλό. Ομολογούμε ότι δεν το γνωρίζαμε…

Κλείνοντας δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε την ανυπομονησία μας για την διοργάνωση του 2019 και επειδή είμαστε ανυπόμονοι, δώσαμε με τους περισσότερους απ’ τους οινοποιούς ραντεβού στο Οινόραμα στα μέσα του Μάρτη… Όχι τίποτα άλλο, έχουμε και ροζέ & κόκκινα να δοκιμάσουμε!

Πληροφορίες: www.peloponnesewinefestival.com