Βράδυ Τρίτης, γεύμα χαλαρό με φίλους αγαπημένους με ουρανίσκους άριστα εκπαιδευμένους να αναγνωρίζουν και να εκτιμούν το καλό φαγητό και το εκλεκτό κρασί και η απόφαση ως προς το σημείο συνάντησης ομόφωνη και χωρίς δεύτερη σκέψη: Τα λέμε στο Scala Vinoteca!

Τις μαγειρικές δεξιότητες υψηλού επιπέδου του σεφ Δημήτρη Κοντόπουλου τις είχαμε ανακαλύψει προ ολίγων μηνών στο Margot, το εξαιρετικό ιταλικό του Χαλανδρίου, και είχαμε κυριολεκτικά κεραυνοβοληθεί γαστρονομικά. Και όπως κάθε κεραυνοβόλος έρωτας έτσι και αυτός μας βρήκε απροετοίμαστους και μας χτύπησε απρόσμενα, έτσι στα ξαφνικά, δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες μέχρι την επόμενη γευστική μας συνάντηση  (δίκοπο μαχαίρι θα μου πείτε οι μεγάλες προσδοκίες αλλά έλα που οι γευστικές προκλήσεις μας ιντριγκάρουν!)

Στην αρχή μάς έφεραν ως καλωσόρισμα δύο μπουκιές πολύ υψηλού επιπέδου που πυροδότησαν λίγο περισσότερο τον ενθουσιασμό μας μεταξύ των οποίων ένα εξαιρετικά τραγανό crispie ρυζιού, με ξινούτσικη κρέμα αβοκάντο και πάνω της ταρτάρ καραμελωμένου τόνου, επική εισαγωγή δείπνου! Ο κατάλογος έχει επιλογές που συνδυάζουν καλή τεχνική και πρωτοτυπία με γεύσεις που ισορροπούν ανάμεσα στην εκλέπτυνση του fine dining και στην καθησυχαστική απλότητα του φαγητού που αποκαλούμε «comfort».

Στο ψητό. Βρήκαμε εξόχως ενδιαφέρουσα την εισαγωγική σαλάτα των ωμών και ψητών baby λαχανικών με το dressing από γιαούρτι και βασιλικό. Ισορροπημένη στις γεύσεις και στις υφές, τα ψησίματα τόσο όσο, το συνολικό ταίριασμα έξοχο. 

Από τα πρώτα γευτήκαμε αρκετά. Κάπου ανάμεσα στον άψογα μαριναρισμένο τόνο που ήρθε μέσα σε ένα ανοιχτό ρολάκι από καπνισμένο, πεντατράγανο φύκι nori, το φινετσάτο ceviche μαγιάτικου με σάλτσα εσπεριδοειδών υπέροχα σερβιρισμένο σε χαρτί, τις φίνες κροκέτες καραβίδας που έρχονται μαζί με ένα μαύρο «βότσαλο» κρέμας παρμεζάνας με τρούφα όλο ραφινάτη δύναμη και το ραβιόλι με γέμιση από αχλάδι Williams, παλαιωμένο pecorino, culatello ubriaco και κανθαρέλλες, αισθάνθηκα πως ο Δημήτρης Κοντόπουλος δεν είναι ένας ακόμα δημιουργικός σεφ.

Όλα αυτά ήταν πρώτα πιάτα μεν, όμως η ποσότητα ήταν πολύ καλή για να μπουν στη μέση και να μοιραστούν δια τέσσερα (όσοι ήμασταν δλδ. στο τραπέζι) και προσωπικά θα ήμουν περισσότερο από ικανοποιημένη αν τελείωνε το δείπνο εδώ. Όμως για χάρη της δοκιμής έπρεπε να δώσουμε χώρο και στα κυρίως…

Το παράδοξο με τα κύρια πιάτα είναι ότι είναι εξίσου,‒αν όχι περισσότερο,‒ενδιαφέροντα με τα πρώτα.

Το ριζότο με ψητές καραβίδες και μανιτάρια morille είναι στα «οπωσδήποτε» με αυτήν την μεστή γεύση – δυναμίτη που συνδυάζει επιτυχημένα τη θάλασσα και τη στεριά. Ομοίως και το tenderloin αρνιού με πουρέ από λευκά κρεμμύδια, πατατάκια φούρνου και σάλτσα από μαύρες τρομπέτες, που πήρε ένα μεγάλο ναι από μια παρέα που κατά τα ¾ δεν τρώει καθόλου αρνί! Αφήνω για το τέλος το αριστοτεχνικά ψημένο Halibut με τα νιόκι πατάτας και την συγκλονιστική bolognese αστακού με φρέσκα tagliolini, ένα πιάτο με συγκινητική, βαθειά νοστιμιά και απαράμιλλη φινέτσα, ρουστίκ και ταυτόχρονα ντελικάτο!

Μια «σπιρτόζα» τάρτα λεμόνι, με μαρέγκα και παγωτό πραλίνα και μια νοσταλγική γεύση καραμελωμένης νουγκάτ αμυγδάλου με κρέμα λευκής σοκολάτας και παγωτό framboise αποτέλεσαν το γλυκό κλείσιμο ενός υπέροχου δείπνου!

Κάπου εδώ θ’ αναρωτιέστε – πιθανόν – γιατί το μαγαζί πλασάρεται ως wine bar (vinoteca): μα γιατί το μαγαζί είναι στημένο πάνω στο κρασί και όχι τ’ ανάποδο! Και για του λόγου το ασφαλές όταν ρωτήσαμε τον σεφ να μας προτείνει εκείνος πιάτα η απάντηση ήρθε αποστομοτική: “τί κρασί θέλετε να πιείτε για να δούμε το φαγητό μετά” = γκολ απ’ τα αποδυτήρια. Έχουμε και λέμε: λίστα μεγάλη (σε σημείο που δεν είχαμε καν το κουράγιο να την ξεκοκαλίσουμε!), με τον ελληνικό αμπελώνα να υπερισχύει αλλά Ιταλία και Γαλλία έχουν ικανή εκπροσώπηση. Αυτό που κάνει την διαφορά όμως – και επιβεβαιώνει ότι η καρδιά του μαγαζιού χτυπάει σε οινικούς ρυθμούς – είναι οι επιλογές σε ποτήρι και το wine pairing. Στην κάρτα με επιλογές σε ποτήρι μετρήσαμε 32 ετικέτες (5 αφρώδη παρακαλώ καθώς και 7 επιδόρπια, χώρια τα 5 αποστάγματα) χωρίς να είναι εξαντλητικές οι επιλογές – τουτέστιν μπορούν να σου σερβίρουν όποια φιάλη επιθυμείς σε ποτήρι. Και κάπου εδώ πιθανόν θα σκέφτεστε “οκ, ναι, μια χαρά. Αλλά αυτό το κάνουν και άλλα μαγαζιά”. Πιθανόν, θα πω εγώ. Θα έχουν όμως τέτοια άποψη για τον συνδυασμό φαγητού και κρασιού; Εμείς απλώς αφεθήκαμε στα χέρια τους χωρίς να δώσουμε κάποια κατευθυντήρια γραμμή και έδειξε το μαγαζί την κλάση του: παίξαμε Ελλάδα – Γαλλία – Γερμανία με επιλογές που απλώς απογείωσαν το γευστικό αποτέλεσμα!

Ο Δημήτρης Κοντόπουλος είναι, κατά την γνώμη μου, από τους ικανότερους και σεμνότερους σεφ στην Αθήνα, comfort αλλά όχι βαρετός, ντελικάτος και πληθωρικός ταυτόχρονα χωρίς όμως να πλατειάζει στο ελάχιστο.

 Άψογη η εξυπηρέτηση από όλο το προσωπικό, αλλά θα σταθώ στην παρουσία της σομελιε Αμάντας Κοντινού.  Παθιασμένη με τη δουλειά της, πρόθυμη να απαντήσει σε όλες τις απορίες μας, και να ακολουθήσει τις προτιμήσεις μας κάνοντας επιτυχημένες οινικές παρεμβάσεις σε φιλικό αλλά πάντα επαγγελματικό στυλ.

Όσοι δεν έχετε έρθει ακόμα στο Scala Vinoteca σπεύσατε και όσοι έχετε ήδη έρθει να έρθετε πάλι, ξανά και ξανά και ξανά…

Οι άνθρωποι εδώ δουλεύουν με σεμνότητα, νηφαλιότητα και σιγουριά (αυτό που λέμε «ήρεμη δύναμη»), χωρίς φωνασκίες και σεφίστικους ακροβατισμούς εντυπωσιασμού και πραγματικά ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΟΥΝ! Σα να λέμε: Η εστίαση στα καλύτερά της!

Από εμάς είναι ένα μεγάλο ναι!

Πληροφορίες: Scala Vinoteca, Σίνα 50 & Αναγνωστοπούλου, Κολωνάκι – Αθήνα, https://www.scalavinoteca.com/