Με αφορμή την 10ήμερη εκδήλωση Dine Athens αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το εστιατόριο του Έκτορα Μποτρίνι, ένα από τα μόλις 5 εστιατόρια της Αττικής με αστέρι Michelin!

Φτάνοντας στο εστιατόριο δεν αργείς να παρατηρήσεις ότι το κύριο χαρακτηριστικό όλων των χώρων του Botrini’s είναι η minimal αισθητική, η άνεση και η διακριτική πολυτέλεια! Η υποδοχή ήταν ιδιαίτερα θερμή κάτι το οποίο συνεχίστηκε μέχρι το τραπέζι μας όπου κυριολεκτικά μας καλωσόρισε το μισό προσωπικό.

Σύντομα μας επισκέφτηκε και ο Sommelier για να προτείνει κρασί ή απεριτίφ δίνοντάς μας στο χέρι ένα tablet με την λίστα των ετικετών. Και κάπου εδώ άρχισαν οι δυσάρεστες εκπλήξεις….Το πρώτο κρασί που ζητήσαμε δεν υπήρχε, το δεύτερο επίσης (και αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο ήταν να τα διαγράψουν από την ηλεκτρονική λίστα που μας έδωσαν;;) ενώ το τρίτο υπήρχε αλλά όπως μας ενημέρωσαν ήταν διαθέσιμη μόνο μια φιάλη από αυτό….Απογοητευμένοι αρκετά από τις οινικές ελλείψεις, αποφασίσαμε να μην δώσουμε παραπάνω σημασία στην ατυχή συγκυρία (αν και κατά την γνώμη μου σε ένα εστιατόριο αυτού του επιπέδου τέτοιες ελλείψεις είναι ανεπίτρεπτο ακόμα και να τυχαίνουν!) και να μην την αφήσουμε να μας χαλάσει την γαστρονομική εμπειρία που είχαμε προετοιμαστεί να ζήσουμε.

Δεν πέρασαν αρκετά λεπτά μέχρι να φτάσει το πρώτο καλωσόρισμα του Έκτορα, μια διαφορετική πίτσα με τραγανή βάση ντομάτας, parfait μοτσαρέλα & αρσενικό Νάξου με πινελιές μαγιονέζας βασιλικού. 2 «μπουκιές» πραγματικά νόστιμης πίτσας αλλά τίποτα πέρα και πάνω από αυτό.

Κατόπιν ήρθαν τα αλμυρά macaron από άγρια μανιτάρια, μπαχαρικά και φουντούκι, ένας τραγανός αφρός που πραγματικά έλιωνε απολαυστικά στο άγγιγμα του ουρανίσκου με μία γεύση που θύμιζε καβουρδισμένο καφέ και λίγο από φουντούνι από τα παιδικάτα μας… Μαγική εναλλαγή υφών και γεύση του ονείρου.

Η τριλογία του καλωσορίσματος έκλεισε με το Αυγό 2015, ευφυέστατη σύμπραξη κρέμας σαμπαγιόν με Brandy de Jerez, ψιλοκομμένο σχοινόπρασο και ταπιόκα από μελάνι σουπιάς. Πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση μέσα στο σπασμένο πορσελάνινο «τσόφλι», φινετσάτη υφή και μια διακριτική επίγευση μελιού και τζίντζερ αντάξια των προσδοκιών μας!

Αφού επιλέξαμε από ποικιλία φρεσκοφουρνισμένων ψωμιών in house, μεταξύ των οποίων ξεχωρίσαμε αυτό με την ντομάτα και το σουσάμι και την εκπληκτική φοκάτσια με δεντρολίβανο και αλάτι, ήμασταν πλέον έτοιμοι να περάσουμε στα κυρίως.

4^ο πιάτο λοιπόν: Perseveranza ήτοι μοσχαρίσιο carpacio ελαφρώς καπνιστό, με αχλάδι, σος γκοργκοντζόλας και μαγιονέζα τρούφας. Η ποσότητα μάλλον υπερβολική για την γεύση η οποία ήταν super συμπυκνωμένη. Μια γευστική βόμβα νοστιμιάς που μας έκανε κυριολεκτικά να παραμιλάμε και κατά την γνώμη μου, μαζί με τα macaron, τα καλύτερα πιάτα της βραδιάς!

5ο πιάτο οι παπαρδέλες με φρέσκια ελληνική τρούφα, κακάο Περού, ραγού πάπιας και λεμόνι. Επίγευση εσπεριδοειδών σε ένα πιάτο συγκινητικά βαθιάς νοστιμιάς, παρουσιασμένο με έναν μάλλον (;;) ανεπιτήδευτο, για τα δεδομένα του fine dining και το βεληνεκές του εν λόγω εστιατορίου, τρόπο. Η χρήση πάπιας για κιμά (ως υλικού πολυτελείας) έδινε μια elegant νότα στην περιγραφή του πιάτου αλλά επί της ουσίας θα την χαρακτήριζα μάλλον περιττή καθώς η γεύση της χάθηκε στο πιάτο.

Τελευταίο πιάτο μοσχαρίσια ουρά γάλακτος σιγομαγειρεμένη με την τεχνική trappist (σε μαύρη μπύρα) σκεπασμένη από αφράτο σύννεφο πατάτας (siphon) με πορτσίνι. Πιάτο νόστιμο αλλά όχι εφάμιλλο των προηγούμενων.

Το γλυκό, τσουρέκι a la Greca (ένα τσουρέκι-ντόνατ με καραμέλα, ξηρούς καρπούς και παγωτό τσουρέκι) έκλεισε το δείπνο μας με το πλέον απογοητευτικό τρόπο. Εκτός από την παρουσίασή του, που ήταν πράγματι ευφάνταστη, και το παγωτό τσουρέκι που μύριζε μαχλέπι και μαστίχα σαν ένα φρεσκοψημένο τσουρέκι, το λοιπό παρασκεύασμα ήταν ένα μάλλον απροσδιόριστης υφής και γεύσης γλυκό που χωρίςνα θυμίζει σε τίποτα τσουρέκι «πνιγόταν» μέσα στην λιγωτική γλύκα της καραμέλας που σκέπαζε τα πάντα.

Όσον αφορά στο service, ήταν πολύ καλό και διακριτικό με μια μικρή δόση άγχους και επιτήδευσης λίγο πιο πάνω από το προσωπικό μου γούστο!

Λίστα κρασιών: τα προβλήματα με την διαθεσιμότητα σας τα ‘παμε ήδη. Μας προβλημάτισε για 2 λόγους: πρώτον λόγω του κύρους του εστιατορίου και δεύτερον επειδή ο κατάλογος ήταν ηλεκτρονικός και (κατά την ταπεινή μας γνώμη) μικρός! Με άλλα λόγια και από την σφιχτή λίστα λείπανε αρκετές επιλογές… Στο δια ταύτα και για να μην μένουμε μόνο στ’ αρνητικά: ξεκινήσαμε μ’ ένα Classic Riesling του 2015 του Hugel – καλή θερμοκρασία σερβιρίσματος, σωστά ποτήρια και, σίγουρα, μια ωραία επιλογή για το μενού. Συνεχίσαμε, εν όψει των κυρίως που είχαν κύριο συστατικό στιβαρά κρέατα, μ’ ένα Ξινόμαυρο Reserve του 2014 απ’ το Κτήμα Άλφα – κλασική επιλογή, έδεσε ωραία και με το ραγού πάπιας όσο και με το μοσχαρίσια ουρά. Επίσης καλό σερβίρισμα. Επιπλέον ένσταση; Οι τιμές (καμία έκπληξη για τα ελληνικά δεδομένα): τρείς (ίσως και παραπάνω) φορές πιο ακριβά απ’ την τιμή κάβας… Όσον αφορά τα επιδόρπια η λίστα μας ξεγέλασε άλλη μια φορά: το Τοκάι δεν ήταν διαθέσιμο και έτσι η παρέα κινήθηκε σε διαφορετικές επιλογές σε ποτήρι. Απ΄τη μια Tawny Port 10ετίας καθώς και Samos Vin Doux από ΕΟΣ ΣΑΜΟΥ – καλές επιλογές και οι 2, ταίριαζαν με το επιδόρπιο του μενού (και μάλλον το αναδείκνυαν, αφού τα πιο πολύπλοκα στο στόμα κρασιά ισορρόπησαν την έντονα επίπεδη γλύκα του επιδορπίου). Επίσης καλό σερβίρισμα.

Συνοπτικά; Ουδέτερη εμπειρία – τα καλά & εντυπωσιακά στοιχεία μάλλον έσβησαν στην μνήμη από τα μέτρια και επίπεδα. Σε κάθε περίπτωση έλειψε ο ενθουσιασμός που συνοδεύει το fine dining και αυτό είναι προβληματικό. Δεν συμφωνείτε;

Αλλά εδώ στο YAMANI δεν είμαστε απόλυτοι. Θα ξαναπάμε για να τεστάρουμε τόσο τις επιδόσεις του μαγαζιού όσο και τις δικές μας εντυπώσεις. Μέχρι τότε μείνετε συντονισμένοι!

Πληροφορίες: “Botrini’s” Βασιλέως Γεωργίου Β’ 24Β, Χαλάνδρι, Αθήνα, Τρίτη – Σάββατο
20:00 – 24:00, https://botrinis.com/